W dzisiejszych czasach, wzrok jest bardzo ważny. Towarzyszy nam w każdej dziedzinie życia. Dzięki niemu możemy przeczytać książkę, zobaczyć numer nadjeżdżającego tramwaju, swobodnie kierować samochodem, czy przeczytać cenę w sklepie pod produktem.
Lecz nie każdy z nas ma to szczęście i może się pochwalić idealnym wzrokiem. Istnieje wiele wad wzroku, które łatwo można skorygować za pomocą okularów, czy soczewek, lecz z niektórymi z nich, trzeba po prostu nauczyć się żyć.
Daltonizm, to zaburzenie w rozpoznawaniu barw. Osoby chorujące na szeroko pojęty daltonizm mają problem z określeniem różnicy jednych barw, od drugich, co dla przeciętnego człowieka nie stanowi problemu.
Kto częściej choruje, kobiety, czy mężczyźni?
Na daltonizm częściej chorują mężczyźni, jest to 8% populacji męskiej, natomiast u kobiet odsetek zachorowań wynosi jedynie 0,5%.
Wynika to z tego, że choroba, jest uwarunkowana genetycznie. Dziedziczona recesywnie i sprzężona z chromosomem X.
Daltonizm może być dziedziczony, ale również nabyty. Zaburzenie postrzegania barw może być również efektem ubocznym zażywania leków, czy związków chemicznych.
Jak widzą daltoniści?
Postrzeganie świata przez osoby chore, zależy od rodzaju schorzenia, które ogólnie nazwane jest daltonizmem.
Możemy wyróżnić następujące odmiany daltonizmu:
1. Deuteranomalia – jest to zaburzenie postrzegania nasycenia zieleni. Człowiek z deuteranomalią, barwy czerwoną, żółtą, pomarańczową i zieloną postrzega bardziej zielonymi, niż są w rzeczywistości.
2. Protanopia – polega na nierozpoznawaniu barwy czerwonej i myleniu jej z barwą zieloną.
3. Tritanopia – wada wzroku, która polega na nierozpoznawaniu barwy żółtej i niebieskiej.
4. Monochromatyzm – całkowita niezdolność rozpoznawania barw. Człowiek z monochromatyzmem, odbiera świat w odcieniach mniej, lub bardziej nasyconej szarości.
Czy z daltonizmem można żyć?
Do zaburzenia rozpoznawania barw jak najbardziej można się przyzwyczaić. Ważne jest, żeby mieć świadomość występowania tego schorzenia. W codziennych obowiązkach zazwyczaj daltonizm nie jest problemem. Niebezpieczeństwo pojawia się dopiero podczas jazdy samochodem, bo daltonista nie odróżni czerwonego światła, od zielonego. Ale można się za to nauczyć ustawienia oznakowania świetlnego. Patrząc od góry, mamy światło czerwone, żółte i zielone. Daltoniści wiedzą, że można ruszać, kiedy zapali się najniżej położone światło.
Mimo niewielkiej szkodliwości choroby, daltoniści często mają problem ze znalezieniem pracy. Jest kilka zawodów, które ich wykluczają.
Monter instalacji elektrycznej, telekomunikacyjnej, gdzie trzeba połączyć
dwa elementy o tych samych kolorach.
Projektant, grafik komputerowy, gdzie bardzo ważny jest odpowiedni dobór odpowiednich barw i kształtów, by skutecznie przyciągnąć uwagę klienta.
Saper, zawód w którym daltonizm mógłby zagrozić życiu jego i współpracowników.
Mimo wielu ograniczeń wynikających z daltonizmu, jest to schorzenie z którym całkowicie można żyć. Z biegiem czasu chory sam odnajduje sposób rozróżnienia danych barw i świetnie sobie radzi w społeczeństwie.
